Άνθρωποι υπέροχοι. Γελοίοι και θλιβεροί μαζί. Δεν τους χωράει ο τόπος. Γνώριμες, καθημερινές καταστάσεις και συμπεριφορές για να περάσει η μέρα. Στο στενό κιόσκι του κήπου κάνουν αστεία, μιλούν για τη ζέστη, το φαγητό, πόσο μεγάλωσαν τα παιδιά, τραγουδούν, σκέφτονται το γάμο, πώς θα έπρεπε να ζουν οι άνθρωποι, αποχαιρετούν το καλοκαίρι με λουλούδια και βινύλια. Προσπαθούν ν’ αντέξουν τη ζωή, που πάντα κάτι αφήνει απ’ έξω. Να συνηθίσουν στην ιδέα, ότι πάντα κάτι θα λείπει.
 
Σ’ αυτόν το διάλογο με το κλασικό κείμενο του Ίψεν, όσο οι ήρωες πλησιάζουν, τα  πρόσωπά τους γίνονται ολοένα πιο οικεία. Και η ιστορία τους γίνεται η δική μας. Μα τι μας συγκρατεί και δε φεύγουμε; Τόση δύναμη έχει πια;
 
Ο Ίψεν μας κλείνει το μάτι από το 1888. «Η τέχνη θα μας σώσει!» αναφωνεί ο καλλιτέχνης στο έργο. Φλερτάρει και αστειεύεται ένα γλυκό καλοκαιριάτικο βραδάκι.