Το μεγάλο αυτό καλλιτεχνικό ρεύμα του ιμπρεσιονισμού αναπτύχθηκε το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα είχε ως σκοπό την απεικόνιση και το παιχνίδι του φωτός. Συνήθως απεικονίζονταν εξωτερικοί χώροι από ασυνήθιστες οπτικές γωνίες. Έτσι ιμπρεσιονιστές ζωγράφοι ήθελαν να αποτυπώσουν την «άμεση» εντύπωση της εικόνας.

Τίποτα δεν θα μπορούσε να εκφράσει καλύτερα το ρεύμα του ιμπρεσιονισμού από τον μέσο του κινηματογράφου. Όχι μόνο για την τέλεια απεικόνιση της πραγματικότητας (εικόνα-φως) αλλά και για την ταυτόχρονη κίνηση του κάδρου και του αντικειμένου(ηθοποιός). Ο Κινηματογράφος θα λέγαμε δημιουργεί την απόλυτη «εντύπωση» του αληθινού.

Ο Λουίς Λουμιέρ με την καθαρή καταγραφή του κινούμενου χώρου-χρόνου και με την ελευθερία που έδωσε στον θεατή να κάνει αυτός το «μοντάζ» και να επιλέξει αυτός που θα εστιάσει το βλέμμα του (ως ένας άλλος πίνακας) δικαίως χαρακτηρίστηκε από τον Γκοντάρ ως ο «τελευταίος ιμπρεσιονιστής ζωγράφος».

Βιογραφικά λοιπόν ήταν τέλος μιας εποχής για την ζωγραφική και η αρχή μια άλλης.

Η εποχή του κινηματογράφου.