Διακειμενικότητα

Στην κάμερα το βλέμμα

Αυτό – Αναφορικότητα

Αποσπασματικότητα και ασυνέχεια

Ζούσε την ζωή της

Η ταινία ξεκινάει και στους τίτλους αρχής η ηθοποιός κοιτάει κατάματα το κοινό. Σαν μια πρόσκληση να δούμε μέσα στην ψυχή του ήρωα.

12 επεισόδια

Οι καρτέλες με τους τίτλους πριν από τα επεισόδια παραπέμπει σε πρακτικές του Μπρέχτ προς την αποστασιοποίηση.

– Το πρώτο επεισόδιο ξεκινάει με τους πρωταγωνιστές να βρίσκονται στη μέση μιας κουβέντας και βλέπουμε μόνο την πλάτη τους δίνοντας την αίσθηση της αποσπασματικότητα οχι μόνο στην πλοκή άλλα και τους χαρακτήρες.

– Δεύτερο επεισόδιο ένα μονοπλάνο αποκαλύπτει την διακειμενικότητα σε σχέση με την μουσική της εποχής.

– Επεισόδιο τρία κινηματογράφος μέσα στον κινηματογράφο.

– Επεισόδιο τέσσερα αφήγηση της σύλληψης της ηρωίδας, παρά αναπαράσταση.

– Επεισόδιο πέντε χωρίς να ξέρει κάποιον ή να το σκεφτεί και πολύ η πρωταγωνίστρια μας γίνεται πόρνη για 2000 φράγκα.

– Επεισόδιο έξη διάλογοι κινηματογραφημένοι κρυμμένοι από το μάτι του θεατή. Η κάμερα εστιάζει σε αυτόν που ακούει και όχι σε αυτόν που μιλάει. Πολιτική θέση του σκηνοθέτη όταν ο ήρωας διακηρύττει την ελευθερία της θέλησης του ατόμου. Το βλέμμα στην κάμερα θα μας κάνει συνενόχους. Τα πλάνα τον θαμώνων στο καφέ αποσπασματικά. Οι πυροβολισμοί στο δρόμο προσδίδουν μια παράλληλη αφήγηση.

– Επεισόδιο εφτά Ο χαρακτήρας γράφει γράμμα και η κάμερα το διαβάζει. Η συνεχής κίνηση της κάμερας, στον διάλογο, μπλοκάροντας και ξεμπλοκάροντας τους χαρακτήρες, μας παραπέμπει στην αποστασιοποίηση του Μπρέχτ αρνούμενη να μας αφήσει να ξεχαστούμε στην συζήτηση και μας αναγκάζει να παρακολουθούμε το κατασκεύασμα.

– Επεισόδιο οχτώ ο διάλογος τώρα ακούγεται ως voice over ενώ βλέπουμε τους χαρακτήρες να κάνουν άλλες δράσεις. Η ηρωίδα μας γίνεται επαγγελματίας πόρνη που συνοδεύεται από τους κανονισμούς και του νόμους περί πορνείας. Έτσι ο σκηνοθέτης κάνει ένα σχόλιο για τον τρόπο που την αντιμετωπίζει η πολιτεία την εποχή εκείνη. Τα πλάνα γρήγορα και αποσπασματικά μας αφηγούνται την ζωή της ως πόρνη.

– Επεισόδιο εννιά ένα θεατρικό νούμερο αλλάζει όλη την διάθεση του θεατή. Ένα χορευτικό και ενα υποκειμενικό μας χαρίζει τα βλέμματα των ηθοποιών.

– Επεισόδιο δέκα πίσω στον δρόμο. Πίσω στην δουλειά. Στην μια επίμαχη σκηνή σεξ ο σκηνοθέτης φωτίζει την ψυχολογία της ηρωίδας αφήνοντας την δράση εκτός πλάνου.

– Επεισόδιο έντεκα traveling στους δρόμους του Παρισιού. Στο διάλογο έχουμε διακειμενικότητα στο έργο «οι Τρεις σωματοφύλακες» του Αλεξάνδρου Δουμά στον Πλάτωνα ,Καντ και Χέγκελ με τον Γκοντάρ να παραδίδει μάθημα φιλοσοφίας. Το βλέμμα ξανά στην κάμερα, με μια μικρή ντροπή από την ηθοποιό, θα μας κάνει να νιώσουμε συνένοχοι σε αυτήν την φιλοσοφική αναζήτησή.

– Επεισόδιο δώδεκα κάποιος διαβάζει Έντγκαρ Άλαν Πόε ,για την ζωγραφική και ένα πρόσωπο, τον ακούμε ως voice over ενώ ο σκηνοθέτης παραμένει προσηλωμένος στο πρόσωπο την ηρωίδας μας. Βάζει υπότιτλους σε διάλογο που βλέπουμε αλλα δεν ακούμε ενώ παίζει μουσική από πάνω με jump cut και λουπες. Αριστούργημα. Στο τέλος θα εμπλακεί σε μια συναλλαγή και με έναν άκρως θεατράλε τρόπο θα πεθάνει από πυροβολισμούς.

Στην ταινία αυτή του Γκοντάρ όλα τα επεισόδια είναι μικρά έργα τέχνης και η επιρροή τους στο σύγχρονο σινεμά είναι εμφανή.