Είναι η Τέχνη απαραίτητη για την επιβίωση του ανθρώπινου είδους;
Σε αυτό το ερώτημα η απάντηση είναι μία: Χωρίς την τέχνη η ανθρώπινη ύπαρξη θα ήταν αφόρητη. Έχοντας ως γνώμονα αυτή τη νομοτέλεια, της αναγκαίας ύπαρξης της τέχνης για την επιβίωση του ανθρώπου, πορευόμαστε μέσα σε χαλεπούς καιρούς, σχεδόν έκρυθμους και αντιστεκόμαστε στην τάξη πραγμάτων που θέλει τον άνθρωπο να ζεί για να δουλεύει και όχι να δουλεύει για να ζεί. Σε αυτή τη προσπάθεια μαχόμαστε δημιουργώντας μια πραγματική στέγη για ένα Θέατρο με δυναμική, που έχει άποψη χωρίς όμως να γίνεται διδακτικό. Ένα θέατρο που έχει θέση στην σύγχρονη κοινωνία. Ένα Θέατρο που έχει την δύναμη να καταγγείλει, να προβληματίσει, να εμπνεύσει και τέλος να ολοκληρώσει την ύπαρξή του περνώντας την γνώση από γενιά σε γενιά.
Δημήτρης Λάλος
Βιογραφικό σημείωμα
Ο Δημήτρης Λάλος είναι ηθοποιός, σκηνοθέτης, μέλος της ελληνικής Ακαδημίας κινηματογράφου (Hellenic Film Academy ) και συνιδρυτής του Θεάτρου Επί Κολωνώ στην Αθήνα.
Τα τελευταία χρόνια εργάζεται ως σκηνοθέτης. Έχει υπάρξει καλλιτεχνικός διευθυντής του θεάτρου Tempus Verum – Εν Αθήναις θεσπίζοντας το Φεστιβαλ Νέων ομάδων ADAPT FESTIVAL και την Μικρή Ακαδημία. Ενα θεσμό ματαπτυχιακής εκπαίδευσης για επαγγελματίες ηθοποιούς.
Πολυβραβευμένος για την πορεία του στο θέατρο και στον κινηματογράφο, μεταξύ άλλων το 2012 τιμήθηκε με το βραβείο Δημήτρης Χορν ως ενας απο τους καλύτερους ηθοποιούς της γενιάς του. Συνεργάστηκε με τους παγκοσμίου φήμης σκηνοθέτες Ολιβιέ Πι στο φεστιβάλ Αβινιόν και τον Λουντοβίκ Λαγκάρτ στη Comedie de Reims για το εθνικό θέατρο της Ελλάδος.
Στο σινεμά έχει παίξει ως ηθοποιος σε μικρού αλλά και σε μεγάλου μήκους ταινίες (IMDb – Dimitris Lalos).
Έχει διδάξει υποκριτική για θέατρο και κινηματογράφο στο Επί Κολωνώ, το Bios, στο «Ακαδημία Πλάτωνος» και στην γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού.
Ο Δημήτης Λάλος έχει σκηνοθετήσει τις παράστασεις:
Το τάβλι
του Δημήτρη Καχαϊδη
Γράφτηκαν για την παράσταση:
«Ο Δημήτρης Λάλος είχε μία από τις ιδέες της χρονιάς. Με μία κίνηση μετέφερε το «Τάβλι» του Δημήτρη Κεχαΐδη στον 21ο αιώνα»
Γρηγόρης Ιωαννίδης, ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩN
«Ο Δημήτρης Λάλος συνέλαβε τον ρυθμό του Κεχαΐδη και καθοδήγησε δύο Αφρικανούς Έλληνες εκ γενετής ηθοποιούς, που διδάσκουν ελληνική χειρονομία και ελληνική λαλιά.»
Κώστας Γεωργουσόπουλος, ΤΑ ΝΕΑ
Η Στέλλα με τα κόκκινα γάντια
του Ιάκωβου Καμπανέλλη
Γράφτηκαν για την παράσταση:
«Ο Λάλος μέσα σ’ έναν εξαίσιο μη σκηνογραφημένο χώρο με λαϊκά στοιχεία και κοστούμια της Άννας Παπαθανασίου και εξαίσιους φωτισμούς του Μπιρμπίλη δίδαξε νεοελληνικό ρυθμό, ήθος και ύφος λαϊκό (και όχι λαϊκίζον) μια ομάδα νέων ταλαντούχων ηθοποιών που και μόνο ως παρουσία δηλώνουν αποφασισμένοι να υπηρετήσουν τη θεατρική ειλικρίνεια και ιθαγένεια.»
Κώστας Γεωργουσόπουλος, ΤΑ ΝΕΑ
«Ο Δημήτρης Λάλος είναι σπουδαίος νέος Έλληνας σκηνοθέτης, με διεθνείς προοπτικές. Ξέρει να βλέπει την πραγματικότητα και τα κείμενα από «λοξή», πρωτότυπη, απρόβλεπτη, δική του, κατά-δική του σκοπιά. Κι αυτή είναι ακριβώς η δουλειά του σκηνοθέτη όταν δεν είναι συμπλεγματικός: να διδάσκει από σκηνής, λόγον και ήθος.»
Από τον θεατρολόγο και κριτικό Κωνσταντίνο Μπούρα
Η αρρώστια της νιότης
του Φερντιναντ Μπρούκνερ
Γράφτηκαν για την παράσταση:
«Ο Δημήτρης Λάλος συνεχίζει τη μονήρη και πείσμονα προσπάθειά του για ένα θέατρο βαθιάς καλλιέργειας, καλλιέργειας και των παιδιών που καθοδηγεί αλλά και του κοινού. Έχει βάλει ψηλά τον πήχη και δουλεύει με συνθήκες πειραματικού εργαστηρίου. Διαμορφώνει ηθοποιούς με σκηνικό ήθος, ιδιάζουσα προσωπική τεχνική […]. Το έργο παίζεται σ’ έναν χώρο όπου το κοινό εντάσσεται μέσα στη δράση και συνυφαίνεται. Έτσι η διδασκαλία των ηθοποιών αφήνει εκτεθειμένο τον ηθοποιό στο κοντινό βλέμμα του θεατή. Έτσι, αδύνατον να ψεύδεται […].Ο Λάλος έκανε και τη θεατρική οργανική, ωμή, αλλά πλούσια σε ήχους και εικόνες μετάφραση […]. Η ομάδα των ηθοποιών φυσάει! Κυριολεκτικά. Αποτελεί πλέον πρότυπο Σχολής.»
Κώστας Γεωργουσόπουλος, ΤΑ ΝΕΑ
«Η έξυπνη σκηνοθεσία του Δημήτρη Λάλου αναδεικνύει τα γυμνά αισθήματα, την παγωνιά της ζωής και όλα τα ασυμμάζευτα ζοφερά αδιέξοδα των ηρώων – αντιηρώων. Οι ερμηνευτές καταφέρνουν να προκαλέσουν τις αντιστάσεις, τις αντιδράσεις και τις αποστάσεις μας. Με σφιγμένη ψυχή πονάμε για τη μηδενιστική τους θέση, τις αυτοκαταστροφικές τους αποφάσεις, απόρροια μια τραγικής εποχής.»
Χαρά Κιούση
«Ο Δημήτρης Λάλος και η ομάδα του συνυπογράφουν μια άκρως ενδιαφέρουσα και ιδιαίτερη παράσταση, με εκείνο το ιδιαίτερο στίγμα της κινηματογραφικής τεχνοτροπίας.»
Μαρία-Ευθυμία Γιαννάτου, θεατρολόγος – θεατροκριτικός
Πνεύμονες
του Ντάνκαν Μακ Μίλαν
Γράφτηκαν για την παράσταση:
«Πυκνές, ακριβείς και εύστοχες και οι δύο ερμηνείες, αναδεικνύοντας οικείες και αναγνωρίσιμες καταστάσεις που δημιουργούνται στη σκηνή και αρύονται εικόνες και εμπειρίες της καθημερινής αλήθειας…» «Εν κατακλείδι, η παράσταση αυτή σημειολογικά αποτελεί ότι αρτιότερο έχουμε δει στην σκηνή κατά τη διάρκεια αυτής της θεατρικής σεζόν.»
Από την θεατρολόγο Μαρινέλλα Φρουζάκη
Ο Άσχημος
του Μάριους φον Μαγιενμπούρκ
Γράφτηκαν για την παράσταση:
«Δυναμική, ερεθιστική, καταγγελτική παράσταση, γεμάτη χιούμορ και προβληματισμό, πάνω σε ένα υπερρεαλιστικής σύλληψης έργο που σχολιάζει εύστοχα τη σύγχρονη αποθέωση της τελειότητας.»
Μαρία Κρύου, Αθηνόραμα (4 αστέρια)
«Εδώ τέσσερις ηθοποιοί παίζουν τους ρόλους. Και ταυτόχρονα παίζουν το θέατρο γύρω από αυτούς τους ρόλους, το θέατρο γύρω από το θέατρο, κ.ο.κ. Πρόκειται για φαρσικό και κατά βάση ηθολογικό παιχνίδι χαριτωμένο, υπερκινητικό, ευφυές και στο τέρμα του πάντα θλιμμένο.»
Γρηγόρης Ιωαννίδης, ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ