Κλείνοντας 10 χρόνια από τον θάνατο του συγγραφέα, η κορυφαία νεοελληνική σάτιρα παίρνει σάρκα και οστά. Ο Δημήτρης Λάλος στη πρώτη του σκηνοθετική απόπειρα και οι ηθοποιοί Στέφανος Μουαγκιέ και Σαμουήλ Ακίνολας, καταθέτουν την προσωπική τους ματιά πάνω σε ένα από τα σπουδαιότερα κείμενα του νέου ελληνικού θεάτρου.

Καλοκαίρι. Απόγευμα. Ο Φώντας και ο Κόλλιας, φίλοι και κουνιάδοι, παίζουν τάβλι στην αυλή του σπιτιού τους και συζητούν ακατάπαυστα. Ονειρεύονται να πιάσουν την καλή. Καθηλωμένοι, πάνω σε μια ατέλειωτη παρτίδα, σκαρώνουν με το μυαλό τους όνειρα και κομπίνες, καταστρώνοντας το «μεγάλο κόλπο» που δεν θα έρθει ποτέ. Σε μια αέναη φυγή από την πραγματικότητα, διεκδικούν με αξιώσεις μια περίοπτη θέση στο βαθύ όνειρο του Νεοέλληνα να τη βγάλει καθαρή.

Πρωτοανεβασμένο το 1972 από τον Κάρολο Κουν στο Θέατρο Τέχνης, «Το Τάβλι» του Δημήτρη Κεχαϊδη, με την ιδιότυπη γραφή του καθημερινού λόγου και τον αιχμηρό πολιτικό προβληματισμό, μέσα στην γλαφυρότητα της ελληνικής πραγματικότητας φαντάζει πιο επίκαιρο από ποτέ.

Στην παράσταση του Δημήτρη Λάλου, το έργο επαναπροσδιορίζεται μέσα από μια θεατρική πρόταση που υπενθυμίζει ότι το πιο δυνατό στοιχείο ενός λαού είναι η νοοτροπία του. Αυτή που δεν γνωρίζει τάξεις και χρώμα. Αυτή που ενσωματώνει, αφομοιώνει και εξισώνει τα πάντα. Αυτή που καλείται, τελικά, να οικειοποιηθεί όποιος επιθυμεί να επιβιώσει.